Ik sta op het strand bij Camperduin. Voor me ligt 30 km zand zover je kunt kijken tot aan IJmuiden. Hoe was ik ook alweer op dit onzinnige idee gekomen?
Het is twee uur voor laagwater en de zee heeft een breed strand gemaakt. Gelukkig zijn er genoeg harde plekken voor zover dat van een afstand is te beoordelen. Ik begin te lopen. Onze hond Banjer twijfelt even of hij bij de rest van de familie zal blijven maar kiest uiteindelijk om lekker los te gaan op het strand. Het weer kan in elk geval niet beter; zonnig en geen wind. Hoe is het mogelijk na al die slechtweerdagen. Al na een kilometer weet ik het zeker: wat is dit gaaf om te doen!

Vorig jaar in april heb ik de halve marathon van Enschede gelopen. Het was mijn eerste en aanvankelijk was het helemaal niet de bedoeling om daarna door te gaan met lopen. Het was meer een leuk eerbetoon aan onze opa – Gerard Kraemer – die de marathon van Enschede in 1947 had opgericht. Maar al tijdens de voorbereidingen had ik besloten om voorlopig te blijven lopen. Ik voelde me veel beter dan de periode daarvoor en aangezien ik de laatste jaren toch al een beetje een luie sporter was, leek me een beetje extra beweging geen kwaad te kunnen.
Na het schrijven van het stukje voor de website van AV Castricum vorig jaar, heb ik veel leuke en ook onverwachte reacties gekregen. Ik speelde al een beetje met de gedachte of het ook zou lukken om een hele marathon te lopen. Ik heb me er al schrijvend maar aan gecommitteerd, want als het idee er eenmaal is, dan kun je de stok maar beter zelf achter de deur zetten. Ik had nog een jaar de tijd dus het leek me een mooie uitdaging. In 2018 zou bovendien de 50e jubileumeditie zijn van de marathon van Enschede dus een bijzondere gelegenheid om hem helemaal te lopen.
Maar kort na de publicatie kwamen de eerste blessures. Te snel weer begonnen en te hard van stapel gegaan. Ik had shin splint-achtige klachten in de schenen en ben uiteindelijk een maand uit de running geweest om het weer een beetje onder controle te krijgen. Eigenlijk heb ik pas na de zomervakantie de draad weer echt opgepakt. In november stond de Berenloop van Terschelling op het programma dus ik moest voor mijn gevoel nog tempo maken om op tijd fit te zijn. Aanvankelijk was het idee om later ook Egmond en Schoorl te lopen maar het herstel leek me teveel tijd te kosten met het risico om weer te gaan overbelasten.

Marathonvoorbereiding met het Op Goed Gevoel-schema

Als je aan een loper vertelt dat je van plan bent om voor het eerst een marathon te lopen dan is de eerste vraag meestal: “Welke?” en de volgende vraag: “En welk schema gebruik je?”.
Ik ben er al snel achter dat het niet hebben van een schema niet echt gebruikelijk is en ook onverstandig. En toch bevalt die aanpak tot nu toe prima. Voordeel is dat ik de training kan afstemmen op het moment. Met een schema ben ik bang dat ik gefrustreerd raak als ik me er niet aan houd of dat ik het schema ga volgen ondanks alles. Zolang het goed gaat, houd ik het dus maar op het OGG-schema (Op Goed Gevoel).
Ondanks dat ik geen schema volg, ben ik er wel constant mee bezig. Ik heb een paar milestones om naartoe te werken. In november Berenloop 21 km, 3^e kerstdag 26 km (AVC-training + heen en weer naar huis), februari eerste 30 km, begin april een 30+ loop. Ik loop 3 keer per week. Op maandagavond duurloop met de AVC-groep van trainer Ari Smit, woensdagochtend een korte snellere loop, voordat ik begin met werken, en zaterdagochtend een lange duurloop in de duinen. Het plan is eigenlijk hetzelfde als voor de halve marathon. Rustig opbouwen met een paar kilometer per twee weken tot een kilometer of 30. De tijd is best krap en omdat ik nog niet zolang loop, ligt de prioriteit bij blessures voorkomen.

Marathonvoorbereiding in de duinen

Het strand blijft lang leeg. Er zijn hier ook geen duinopgangen meer. Onderweg komen we een zeehond tegen. Hij wil niet echt lekker spelen tot teleurstelling van Banjer. Het beest interesseert zich verder weinig in het onverwachte bezoek. Het lopen gaat lekker en in de verte ligt Egmond aan Zee, de eerste water-en-eten-post. Mijn zoon Martijn en mijn vrouw Karin staan me op te wachten op het strand. Na de drinkfles omgewisseld te hebben en wat eten gaat het, vanaf hier zonder Banjer, richting strandopgang Castricum. Na het Stille Strand volgt weer een lang stuk Ontzettend Niets. Zand, zon, zee en hier en daar een vogel. Ik loop lekker maar langzaam beginnen de bovenbenen wel te komen. In de verte lopen mensen op het strand bij Wijk aan Zee. De laatste 4 kilometer zijn even doorbuffelen maar met de pier van IJmuiden in zicht kan het niet meer misgaan…

De duinen maken goede hardlopers. Dat is een theorie waarvan ik denk dat die waar is;). Behalve dat het heerlijk lopen is in het duin, is er een goede combinatie van verhard, onverhard, heuvels, mul zand. Mijn favoriete route is de zwarte route bij Bakkum richting Egmond. De 5 grote en 6 kleine duinen maken de 17 km loop compleet. Voor de langere afstanden boven 21 kilometer moet je zelf creatief aan de slag. Runnermaps blijkt een handig hulpmiddel om vooraf te bepalen hoe lang de voorgenomen route is.
Ik ontdek ook dat je met eten en drinken tijdens het lopen behoorlijk druk kunt zijn. Ik eet en drink om de 5 kilometer vanaf een kilometer of 10 - 15. Heb dit van internet en bevalt op zich goed. Na elke gel ook een paar slokken water. Door de gels blijf ik wel lekker op gang. Ik verbeeld me zelfs dat ik na een gelletje een lichte boost krijg, maar dat is waarschijnlijk meer verbeelding.

Onverwachte tegenslag

Mijn OGG-schema loopt behoorlijk in de soep als ik tijdens de skivakantie met een sukkelgangetje onverwacht onderuit ga en mijn knie verdraai. De buitenste kniebanden zijn verrekt en ik kan de knie niet meer buigen. Zelfs de eerste trede van de trap zit er niet meer in. Balen als een stekker maar het is niet anders. Kan er wel op staan dus houd de boel maar voorzichtig in beweging zolang het niet zeer doet. Thuisgekomen kan ik twee weken niet hardlopen maar het herstel gaat sneller dan ik had durven hopen. Na twee weken is de pijn en zwelling weg en kan ik weer voorzichtig een langzame 4 km lopen. Aanvankelijk wat kramp in het bovenbeen maar bewegen lijkt het herstelproces te versnellen en vier weken later loop ik de laatste lange duurloop van 31 km. Op de valreep. Nog een laatste ronde met de groep van Ari en dan niets meer tot de marathon van zondag 22 april. 

De dag van de Marathon van Enschedé

Ik sta aan de start samen met mijn broer Sander die uit Portugal is overgekomen om de halve te lopen. Gisteren zijn we aangekomen en we hebben overnacht in een hotel samen met de rest van de familie die ons gaat aanmoedigen. De hele en halve marathon starten in tegenstelling tot vorig jaar samen en dat  is voor ons extra leuk. Na nog een selfie komt de boel langzaam in beweging. De massa gaat richting Glanerbrug. Gaaf want halverwege op het heen-en-weertje komen de wedstrijdlopers je tegemoet. Het nieuwe parcours dat dit jaar is geïntroduceerd is verder uitgebreid ten behoeve van de hele marathon. Je loopt dus niet meer 2 keer hetzelfde rondje zoals voorgaande jaren. Het parcours is de eerste 21 km andersom dus het lange vals plat bij Glanerbrug is nu aan het begin van de route in plaats van aan het eind. Sander en ik lopen een stuk samen op tot ik langs de kant een wc zie en snel even een sanitaire stop maak. De toiletten bij de start waren namelijk veel te druk. We passeren elkaar later weer. Sander gaat lekker en lijkt zich goed te vermaken met de medelopers en het publiek langs de kant.
 

Het is warm, 26 graden in de schaduw, en lopend in de zon voelt het als 30 graden. Er is weinig schaduw op het parcours en de wind staat op de rechte stukken pal op de kop. Het is drinken, drinken en koelen. Water is perfect geregeld want om de 2,5 kilometer staat een waterpost. Het wordt al gauw een soort routine om van waterpost naar waterpost te lopen. Een beker drinken, nog twee sponsen pakken, in je nek uitknijpen en door. Het is zo warm dat je na een kilometer al weer droog bent, maar het helpt wel om een beetje gekoeld te blijven. Langs de kant staan geregeld mensen met hun tuinslang of tuinsproeier. Het is soms zoveel water dat ik me op een gegeven moment serieus zorgen begin te maken over kortsluiting in mijn telefoon. Nat tot op mijn onderbroek, maar het helpt wel. Geweldig die support! De warmte is een constante factor die daardoor ook te handelen is. Maar het is ook een aanslag op de spieren want al bij 31 km beginnen mijn bovenbenen op te spelen. Ik neem me voor om maar zoveel mogelijk ontspannen te blijven lopen in de hoop geen kramp te krijgen. Het laatste deel van het parcours gaat over de verlaten campus van de TU Twente en dan via het FC Twente stadion terug naar de binnenstad. Vanaf dat punt wordt het zwaar.

Enschede is gebouwd op een berg
Enschede is gebouwd op een berg, ik weet het nu zeker. Vanuit de binnenstad loop je er van af en als je terug wilt dan moet je hoe dan ook omhoog. Ik zie steeds meer lopers afhaken. We lopen in de volle zon over een lang recht fietspad vals plat omhoog. En telkens als je denkt: “nu zal het wel vlakker worden”, gaat het valse plat nog verder door. Het belangrijkste is in beweging blijven want anders kom ik waarschijnlijk niet meer op gang. Ik kan er desondanks nog steeds van genieten, vooral van de mensen langs de kant. Eindelijk de binnenstad, door de tunnel linksaf naar de markt en dan richting de boulevard. Mijn moeder vertelde dat mijn opa er indertijd voor had gepleit om de finish op deze boulevard te laten plaatsvinden. Die bestond in de beginjaren nog niet en de finish was toen nog in het Van Heekpark. Het is uiteindelijk toch zover gekomen. En met recht want het is in alle opzichten een ideale plek.

De laatste kilometers krijg ik nog een kleine opleving, maar over het algemeen is het doorlopen met lood in de benen. De boulevard is geweldig. De laatste 500 meter naar de finish loop je door een haag van mensen die je aanmoedigen. Ik had me voorgesteld dat ik misschien wel even de finishlijn aan zou willen tikken, maar op dit moment lijkt me dat echt zeer onverstandig. Ik weet niet of ik dan spontaan in de kramp schiet, niet meer overeind kom of tegen de vlakte ga. Er blijkt ook helemaal geen lijn te zijn dus steek ik mijn handen maar gewoon in de lucht. Blij dat ik binnen ben. De tijd op het bord is 4.07 en later krijg ik van Paula Vrolijk een appje met de netto tijd: 4.03.36. Ik ben waanzinnig blij dat het is gelukt. Langs de kant zie ik lopers zitten op stoeltjes. Ik moet vooral in beweging blijven, de spieren los schudden, drinken, nog meer lopen, medaille halen, tot aan het eind van het lopersgebied waar de hele familie me staat op te wachten. Het is geweldig. Ook Sander is gefinisht en dolblij. Er staat een fotograaf die een foto van ons maakt als ‘de kleinzoons van’. We nemen cadeautjes en een fles champagne in ontvangst. Ik ga toch maar eerst even aan de breaker en de carbo loader. Na een douche in het hotel houden we een afterparty op het terras. Normaal lopen lukt niet echt meer en bij een duwtje raak ik al uit balans, omdat de spieren totaal geen kracht meer hebben. Een raar gevoel, maar de medaille om mijn nek maakt veel goed.

Na afloop 2 Breakers, een bidon Carbo Loader, een ei, een kom kwark, 1 kop bouillon, 2 biertjes en een Big Mac Menu gehad en regelmatig water gedronken.

Supertrots
De dag erna voel ik me goed en kan ik weer normaal lopen. De spierpijn is beperkt tot wat oppervlakkige spierpijn en traplopen lukt ook weer normaal. Het is gek maar ik had me op het ergste voorbereid en voor vandaag de agenda geblokkeerd om vanuit huis te werken. Moet het ergste dan nog komen na 48 uur zoals ze zeggen? 48 uur later is de spierpijn bijna verdwenen. Het begint nu echt tot me door te dringen dat het gewoon is gelukt. De stemming pendelt een beetje tussen mellow en een roze wolk. Gaande de week komt een andere vermoeidheid en word ik snipverkouden en grieperig. Het is duidelijk dat herstel meer kanten heeft dan alleen het eerste spierherstel. Maar ik had het advies al gehad om me 3 weken gedeisd te houden dus daar houd ik me maar aan.

Ik heb verhalen gehoord van mensen die zeggen: ‘Dat was eens maar nooit weer’, maar dat is bij mij gelukkig niet het geval. Het langeafstand lopen heeft wel wat moois. Het is wel een beetje vergelijkbaar met een mooie berg beklimmen. De marathon van mijn opa heeft me veel nieuwe inzichten gegeven, oude familiebanden aangehaald en in verschillende opzichten een prachtige ervaring bezorgd. En daar ben ik supertrots op. En wie weet volgende jaar weer de hele of de halve? We gaan het gewoon zien. Maar mochten er in de tussentijd liefhebbers zijn voor Camperduin-IJmuiden; laat het me weten!