Manouk Rodenburg - seniore uit de trainingsgroep van Eugène van Kruchten - is zo’n acht maanden geleden begonnen met atletiek. Daarvoor had ze geturnd, maar nog nóóit aan hardlopen gedaan. Afgelopen weken liep zij haar eerste baanwedstrijden. In het verslag hieronder lees je over haar belevenissen:

Vrijdagavond 12 juli, om 20.00 uur moest het gaan gebeuren. Mijn eerste 400 meter wedstrijd. Laat ik even terug gaan naar zo’n 8 maanden geleden; ik wilde al een tijdje starten met atletiek en vond dat het nu maar eens moest gebeuren. Ik ben begonnen op de woensdagavond, maar op aanraden van Annette IJzer na een maand overgestapt naar de donderdagavond. Op de donderdag wordt namelijk meer gefocused op sprint en ik merkte dat ik dat erg leuk vond. De donderdagavondgroep onder leiding van Eugène van Kruchten is een hele fijne trainingsgroep.

Er wordt hard getraind, maar tijdens de trainingen is het ook erg gezellig. Gedurende de weken die voorbij gingen, merkte ik dat mijn conditie verbeterde en de oefeningen tijdens de training steeds iets beter gingen. Daarom ging ik ook steeds vaker meetrainen op de dinsdagavond. Het voorjaar brak aan en wat was het eigenlijk fijn om bij daglicht te trainen.

Zo langzamerhand begonnen de leden van mijn trainingsgroep te praten over wedstrijden; welke wedstrijden zouden ze lopen en welke afstanden. Dit zette mij ook aan het denken; zou ik dat ook leuk vinden, wat voor tijden zou ik kunnen lopen en hoe zou zo’n wedstrijd precies in z’n werk gaan?

Volgens mijn trainer was het een goed idee om te beginnen met de Duinlopermeeting, een thuiswedstrijd dus. Daarom besloot ik me daarvoor in te schrijven. Op 3 juli moest het gaan gebeuren, mijn allereerste wedstrijd! De laatste training voor de wedstrijd nog maar even goed geoefend met de startblokken, want aangezien ik de 100 meter en 200 meter zou gaan lopen, zou het wel handig zijn om (letterlijk) goed uit de startblokken te komen.

En toen was het 3 juli. Wat onwennig haalde ik mijn startnummer op en begon aan mijn warming-up, hierbij geholpen door wat welkome adviezen van mijn trainingsgenoten. Mijn eerste onderdeel (de 100 meter) is er een om maar snel te vergeten. Ondanks dat ik goed startte, was de rest van de race - vond ik zelf - niet zo’n succes. Ik liep erg verkrampt, van spanning waarschijnlijk. Al met al echter wel een leerzame ervaring; de 200 meter ging namelijk al een stuk beter. Een race waar ik wél met een tevreden gevoel op terugkijk.

De eerste wedstrijd was gelopen en dan komt natuurlijk de vraag of, en zo ja wanneer, de volgende zou komen. Aangezien de trainingsgroep in principe een 400m/800m groep is en omdat meerdere trainingsgenoten dit jaar al (meerdere) 400 meters hadden gelopen, kon ik eigenlijk niet achterblijven. Daarom besloten dat ik 12 juli mee zou gaan doen met de wedstrijd in Heiloo. Dit keer een 400 meter.

Van tevoren had ik al aardig wat angstaanjagende verhalen en niet erg enthousiaste ervaringen over het lopen van een 400 meter gehoord. Ik kan niet zeggen dat ik er erg veel zin in de wedstrijd had (maar dat schijnt er ook bij te horen). Gedurende de warming-up namen de zenuwen wel een beetje toe, het kwam nu wel dichtbij. Vlak voor de start nog kort het raceplan doorgenomen en daar ging ik. Deze wedstijd ging naar mijn idee gelukkig wel goed. Ik kon het plan redelijk goed uitvoeren en daarnaast won ik mijn serie, dus dat gaf ook al een goed gevoel. Ook was ik tevreden met mijn tijd, zeker voor een eerste keer.

Al denk ik - en meerdere mensen met mij ;-) - dat er nog wel ruimte voor verbetering is. Dus binnenkort misschien toch maar even kijken waar ik een volgende 400 meter zou kunnen lopen...