Sven Arissen houdt wel van een uitdaging en schreef zich in voor een 100 km ultraloop in Engeland. In het verslag hieronder lees je over zijn belevenissen: 

"Op 28 mei dit jaar ben ik 29 jaar oud geworden. Om te voorkomen dat ik er de hele dag bij stil moest staan dat ik bijna 30 ben, had ik die dag uitgekozen om mijn eerste ultra marathon langer dan 100km te lopen: de UK Ultra South Downs (102km) in het natuurgebied de South Downs in Zuid-Engeland (in de buurt van Brighton).

De voorbereidingen
Eind vorig jaar had ik mijn eerste ultra marathon gelopen. La Sainté Lyon een wedstrijd over 78km in Frankrijk (in de buurt van Lyon). Na die wedstrijd wilde ik hierop doortrainen en dan een 100km (mooi getal) proberen. De training verliep niet geheel voorspoedig. Het herstel van de 78km duurde vrij lang, daarna ging ik verhuizen en daarna was ik de hele maand maart beperkt tot zwemmen door een kuitblessure. Gelukkig kon eind maart de draad weer opgepakt worden. Vooral met dank aan een heel geslaagd trainingskamp in Letland, georganiseerd door Eugene en Beene, kon ik de vorm snel weer oppakken.

Trainen voor een ultra is lastig, duurlopen van meer dan 60km kosten vrij veel hersteltijd. De langste trainingen waren een 50km in januari en een 62km in april. Dat aangevuld met een ontspannen gelopen marathon van Riga gaf me het vertrouwen dat het wel goed ging komen.

De wedstrijd
De start van de wedstrijd was om 5 uur 's ochtends in Arundel. Ik verbleef in Eastbourne, de stad waar de finish was, dus moest om 2 uur op om de shuttlebus naar Arundel te pakken. Daar aangekomen moest het startnummer opgespeld worden en de GPS tracker aan de rugzak bevestigd worden. Kort voor 5 uur werden we naar een grasveldje buiten gedirigeerd. Daar kregen we een korte speech van de wedstrijdleiding, die ons (licht sarcastisch) veel plezier wenste en zei ons bij de finish wel weer te zien.

Het eerste deel van de wedstrijd was door moerassig grasland, daarna ging de route echt de South Downs in. Dit gebied bestaat uit glooiende heuvels, vooral bedekt met gras. De wedstrijd was uitstekend georganiseerd, uitgepijld en voorzien van gpx route. Ongeveer iedere 12km was er een aid-station, met super behulpzame vrijwilligers, die hielpen met het bijvullen van water en checkten of je nog ok was om verder te gaan.

Het weer was 19 graden met een zonnetje, aangenaam hardloopweer en de eerste 55km was vooral genieten. Daarna begon het langzaam zwaarder te worden, eerst bergop en daarna ook op de vlakkere stukken en bergaf. Na 80km nam ik mezelf voor om dit uit te lopen en daarna nóóit meer te doen. Wat veel hielp toen het zwaarder werd waren alle bemoedigende berichten op WhatsApp (ook van veel AVC’ers!) die ik las als ik bij de aid stations even stil moest staan om water aan te vullen.

Na 95km (laatste aid station) was het de laatste kilometers buffelen langs de kliffenkust buiten Eastbourne. Maar daarna met nog 1km te gaan en met de finishboog in zicht kwam de voldoening en het gevoel van vreugde dat ik het ging halen. Na 11 uur en 8 minuten had ik 104km gelopen (twee stukjes verkeerd gelopen), met ruim 2400 hoogtemeters. Daarmee kwam ik als 7e van de 67 deelnemers over de finish, een resultaat waar ik heel tevreden mee was.

Het herstel 
Het gevoel dat je een paar minuten na de finish krijgt is een uitvergrote versie van het gevoel na een marathon. Lopen lukt niet meer, alleen strompelen. Je benen bezwijken zo nu en dan en trappen zijn een nachtmerrie. Met goed eten en veel slapen gaat het herstel wel goed. Nu twee weken later is zwemmen lekker en ook rustig fietsen en ontspannen duurloopjes gaan weer. Het zal nog wel een paar weken duren voordat de snelheid ook weer in de benen zit, maar dat hoort erbij. Ik kijk nu uit naar de volgende 100km komende herfst, die ik zeker wil doen!"