In de winter wordt er beduidend minder hardgelopen. Het weer kan hier in Chicago sterk verschillen, met soms hele koude winters. Een aantal groepen trainen echter gewoon door. Zo heb ik de afgelopen winter voor de derde keer meegetraind met het Winter Warriors programma van Chicago Endurance Sports (CES). Een programma van 12 weken gericht op een halve marathon eind januari in Chicago. Per week zijn er twee groepstrainingen, één snelheids/kracht-training (vergelijkbaar met de woensdagtraining van AVC) en een longrun met pacers. Verder geeft het programma je nog twee trainingen die je individueel afwerkt. Afgelopen winter was het weer erg wisselend. Dan weer trainen in harde wind/regen en kou, dan weer in een korte broek, of in de sneeuw. Alles is mogelijk.
 

Afgelopen weekend was de F³ (f…ing, freezing, frozen) halve marathon langs het meer. Ik had er weer hard voor getraind, maar helaas was ik wat ziekjes en kon deze halve marathon niet lopen. De wedstrijd werd gehouden bij lage temperaturen (< -10C), wel veel zon en bijna geen wind.

Deze lage temperaturen waren een voorbode wat daarna zou gaan komen. Eerst viel er op zaterdag/zondag 15 cm sneeuw en vanaf dinsdag 29 januari werd het erg koud. De ‘Polar Vortex’ kwam eraan! Dit is een lage drukgebied op de Noordpool (en/of Zuidpool). Soms breidt dit lagedrukgebied zich uit en wordt door de straalstroom meegenomen. Dat gebeurde deze week en dit gebied ging over de Midwest van Amerika.
 

Vanaf maandagmiddag ging de temperatuur razendsnel omlaag. De bevolking werd gewaarschuwd voor de lage temperaturen. Scholen gingen dicht, mijn school is in totaal drie dagen dicht geweest, restaurants, winkels (toch wel bijzonder in deze 24/7-economie) waren twee of drie dagen dicht. Treinen reden niet meer, post werd niet meer bezorgd, warming centers werden ingericht etc. In de nacht van dinsdag op woensdag werd het dieptepunt bereikt. Woensdagochtend was het -30C, met de stevige wind kwam de gevoelstemperatuur niet boven de -48C. Zo koud hadden we het nog nooit gehad. Om toch zelf deze extreem lage temperaturen te ervaren, zijn we heel even naar buiten gegaan. We wonen in een appartementsgebouw op de 11^e verdieping en kunnen, op z’n Amerikaans, (binnendoor) via de parkeergarage naar de supermarkt. Maar we kozen ervoor om buitenlangs naar de supermarkt te lopen, ongeveer een minuut of vier. We hadden goede winterjassen aan, goede handschoenen en mutsen, geen probleem. Maar de extreme kou sneed als het ware dwars door je spijkerbroek. En, je moest vaak met je ogen blijven knipperen, anders zouden ze dichtvriezen. Dat voelde heel apart.
 

Vrijdag nam de temperatuur weer toe. Gisteren lag de temperatuur rond het vriespunt, en kon ik weer gaan hardlopen. Het was een mooie loop, langs de bevroren randen van Lake Michigan. Zondag en maandag (2+3 februari) loopt de temperatuur nog verder op naar +10C. En eind volgende week weer -10C en sneeuw. Geen peil op te trekken, dat weer hier in Chicago.

Dit verslag is geschreven door Klaas Jan Kramer, die van Castricum naar Chicago is verhuisd. Hij komt circa 2 x per jaar over naar Nederland en traint dan mee in zijn oude hardloopgroep, bij trainer Ari Smit.